Dit chronisch, progressief verslechterende psychotische stoornis begint vaak in de late tienerjaren of jonge volwassenheid. De symptomen zijn een snelle cognitieve achteruitgang en desintegratie, waarvan maar weinig mensen te herstellen. Nadat het eerst beschreven door Arnold Pick, een professor aan de Duitse sector van de Charles Universiteit in Praag, werd de kennis van de aandoening later verspreid in kranten door invloedrijke Duitse psychiater Emil Kraepelin. Kraepelin vereenvoudigde de indeling van de psychiatrische stoornissen in slechts twee klassen, manisch-depressieve psychose of dementia praecox. Tijdens de jaren 1890 schreef hij de eerste klinische beschrijvingen van patiënten die lijden aan symptomen van de laatste voorwaarde, die uiteindelijk zou worden omgedoopt tot schizofrenie.
Het begin van de symptomen is geleidelijk, met patiënten ondergaat veranderingen in de persoonlijkheid, en het verliezen van de mogelijkheid om aandacht te besteden en te redeneren. Patiënten kunnen vreemde hallucinaties en wanen hebben. De eerste tekenen kan subtiel en moeilijk te herkennen zijn. Vervreemding van familie en vrienden, worstelen op school of op het werk, die te zien zijn emotieloos, onrustig of angstig en verliezen het vermogen om te blijven gericht op een onderwerp zijn allemaal symptomen van de aandoening.
Kraepelin dementia praecox gedefinieerd als zijnde gekenmerkt door cognitieve desintegratie of ontwrichting van denken, in plaats van verstoringen van stemming zoals die voorkomen bij depressieve en bipolaire stoornissen. Hij geloofde dat de ziekte werd veroorzaakt door de hersenen wordt vergiftigd of auto-toxified door geslachtshormonen. Hij zag het gehele lichaam ziekte, waarin veel organen van het lichaam werden getroffen voor een terminal cascade aanvallen op de hersenen. De ziekte is onderverdeeld in verschillende subtypen: catatonie begonnen met depressie en nervositeit en patiënten vertoonden vaak abnormale bewegingen; Dit leidde tot waanideeën en hallucinaties. Paranoia werd gekenmerkt door auditieve hallucinaties en wanen van vervolging of grandeur terwijl hebephrenic patiënten lijden van een slechte concentratie en onsamenhangende spraak en denken. Eerst dacht hij dat de ziekte ongeneeslijk, maar door 1920, hij erkende dat het mogelijk was dat patiënten tekenen van remissie vertonen. Echter, de prognose blijft erg grimmig voor iedereen die lijden aan deze ernstige vorm van waanzin.
Omdat Kraepelin was het niet eens met Freud en veronderstellingen Jungs dat psychische problemen waren het gevolg van psychische trauma's, heeft hij niet hypnose vinden om een levensvatbare behandeling voor dementia praecox zijn. Aangezien er geen precieze oorzaak kon worden gevonden, werden zijn patiënten behandeld met therapieën zoals lange baden en activiteiten geschikt geacht voor geïnstitutionaliseerde patiënten. Barbituraten en opiaten werden ook gebruikt om angst te verlichten. Geloven de ziekte hormonale oorsprong te zijn, experimenteerde hij met injecties met injecties van gonade en schildklier extracten, maar zonder succes.
Met de groeiende invloed van de Freudiaanse perspectieven in Amerika en Europa in de loop van de jaren 1920, werd de ziekte opnieuw geëtiketteerde als schizofrenie en geherdefinieerd als een psychogene aandoening. Behandeling psychoanalytische mode was aan beide zijden van de oceaan tot 1970.
Artsen nu weer beschouwen voorwaarde biologische oorsprong en veroorzaakt door een combinatie van genetische en omgevingsfactoren zijn. Het is nog steeds een ongeneeslijke ziekte, maar de behandeling met antipsychotica, zoals clorazine en chloorpromazine, in combinatie met begeleiding en ondersteuning, maakt veel patiënten om bevredigend leven te leiden.